Special Mongolia

Mongolië; Een bestemming die op ons pad komt, doordat de Trein (TME) hier een stop maakt. Onwetend zoeken we op internet naar plaatjes en informatie. En hoe meer we zoeken, hoe enthousiaster we worden! Hier willen we cultuursnuiven en hier willen we het landschap met eigen ogen zien!
Om onze 17 dagen in dit land optimaal te benutten, besluiten we bij aankomst tours te boeken. Eerst naar de Gobi desert en daarna naar het Altai gebergte. Gelukkig komt onze planning perfect uit en kunnen we de dag na aankomst vertrekken richting de Gobi.
Ons gezelschap voor de komende week betaat uit drie Britse jongemannen, een gids annex kok, een chauffeur en ons trouwe grijze Russische busje. Niet lang na ons vertrek ruilt onze grijze makker de geasfalteerde wegen in voor hobbelige zandwegen. Waar we de eerste kilometers nog krampachtig op de stoel proberen te blijven zitten, geven we ons al snel over aan het ritme. We hobbelen voort, ruiken de vrijkomende benzinelucht, maken kennis met onze medereizigers, maar het allerbelangrijkste..
We kijken naar buiten! Achter iedere heuvelrug en na iedere vlakte een nieuwe verrassing! We love this, wat kan de natuur toch mooi zijn! Onderweg komen we veel kuddedieren tegen, maar ook gazellen, gieren en andere vogelsoorten.
Als de avond nadert, arriveren we bij onze slaapplaats. De traditionele ronde nomandentent (Ger), met zijn kleine deurtje, verwelkomt ons binnen met vrolijk gekleurde wanden. We moeten de eerste nacht wel even wennen, want een aantal dingen zijn ietsjepietsje anders dan we gewend zijn. Zo hebben de houten bedden geen matras, wordt de kachel bij koude nachten opgestookt met gedroogde poep en moeten we een paar honderd meter lopen om bij de wc te komen. Naja .. wc? Een hokje met een houten vloer. Eén plank van de vloer ontbreekt en dat is de plek waar de behoefte in gemikt moet worden. Het hoort bij de reis en gek genoeg went alles na een tijdje.

's Avonds spelen we met ons Britse gezelschap verschillende kaartspelletjes en als het dan buiten echt goed donker is, kleden we ons goed aan en genieten we van de prachtigste sterrenhemel (incl. melkweg) die we ooit hebben gezien.
Wat een goed begin van onze reis door Mongolie!
We nemen afscheid van ons gezelschap, verblijven nog een paar dagen in de stad en vliegen dan naar Olgii, west Mongolië, naar de Altai bergen.

Op het vliegveld in Olgii worden we opgehaald door Bek, die ons tijdens een drie uur durende rit, naar een nomadenfamilie tussen de bergen brengt.
Eenmaal aangekomen, maken we kennis met de familie en met een groep gasten die nog één dag op deze plek verblijven. Als we gezellig met z'n allen in één van de kamertjes zijn gesetteld, komt Bek binnen. Hij deelt ons mee dat we met een paar minuten buiten worden vewacht. Speciaal ter ere van onze komst wordt er een gerecht genaamd 'five fingers' klaargemaakt. Een belangrijk hoofdingrediënt is schaap. En je raadt het misschien al.. wij moeten naar buiten, omdat het schaap nog geslacht moet worden. Uit beleefdheid staan we bibberend in de kou toe te kijken hoe vaardig en snel de twee mannen van de familie te werk gaan. Voor hen blijkbaar de gewoonste zaak van de wereld, want het meisje van de familie staat ons lachend en zwaaiend aan te halen tijdens dit proces. Het avondeten wordt in grote schalen opgediend in de woonkamer van het huis. Naast de gasten en familie, zijn ook de buren uitgenodigd. Ieder is in opperbeste stemming en de avond voelt feestelijk aan. We laten alles over ons heen komen en genieten. Wat een warm welkom!
De komende dagen trekken we er 's morgens (te paard!) op uit en gaan we met een echte eagle hunter de bergen in. Een unieke ervaring! We rijden door de bergen, passeren steile kliffen en zien de adelaar in actie.
De avonden zijn iedere keer anders, doordat het gezin ons keer op keer meeneemt tijdens hun uitjes. Met z'n allen in één busje, met een ietswat aangeschoten tot dronken chauffeur gaan we op pad. Waarvan we dachten dat we tijdens onze Gobi tour off road zijn gegaan, moeten we onze definitie van off road toch aanpassen. We zitten nu niet hobbelend in de bus, maar stuiterend! In het donker, door rivieren, over ijs, grote stenen... en iedere keer komen we wonderlijk genoeg toch weer aan op plaats van bestemming.
Een van de avonden kwamen we terecht bij een afterparty van een bruiloft. De aawezigen van het feest kennen elkaar allemaal persoonlijk, dus je kunt je voorstellen hoe (stiekem) iedereen naar ons heeft gekeken. Binnen treffen we twee kamers vol met mensen aan en tafels overladen met lekkernijen. Er wordt gekletst, gezongen en muziek gemaakt. Wij observeren en laten ons bedienen. Thee, sap, wodka, thee, wodka, thee, wodka, wodka, ... Ik (als vrouw) kan de wodka afslaan, maar Auke komt er niet onderuit. Er wordt getoost voor van alles en nog wat. En iedere toost wordt bezegeld met een shot wodka. Ook hier komt ' five fingers' op tafel, gevolgd door boullion en nog veel meer. Aan het einde van de avond houdt iedereen een speech en ook wij komen aan de beurt. Auke voelt zich ondertussen vrij genoeg, dus die laat ik het woord doen ;).

De volgende dag is het mijn (Auke) verjaardag. Mijn 30e verjaardag en wederom ver van huis!
Aan ene kant jammer dat ik dit niet met vrienden en familie kan vieren, maar meestal wordt het toch een bijzondere ervaring.

Ik word wakker op een dun matje in de kamer bij de familie waar we verblijven. Geer feliciteert mij en ik pak snel de kaarten die we aan het begin van de reis hebben mee gekregen.
Altijd weer speciaal en emotioneel om dingen te lezen die je familie voor je heeft geschreven. Liefde kent geen grenzen, dat voel je dan maar weer.

Vandaag gaan we op weg terug naar Olgii. We pakken onze spullen, ontbijten en nemen afscheid van de familie. Wij hebben geen cadeautjes meegebracht, dus besluiten onze waardering voor afgelopen dagen anders te uiten. Afgelopen weken hebben we gemerkt dat Mongolen van zingen en speechen houden. Een beter afscheid dan dat kunnen we niet bedenken.
We zingen samen een lied (De zon van Martin Brand) en de chauffeur vertaalt onze speech. We zien dat het binnen komt, omhelzen elkaar nog één keer en daar gaan we dan.
Eerst rijden we langs een dorp waar we de dochter van onze kok ophalen. Zij logeerde bij haar oma, omdat haar moeder aan het werk was. We worden eerst uitgenodigd voor melk, thee en koekjes. Als we weer in de bus zitten, begint het meisje 'Happy birthday' voor me te zingen! Zo schattig dat ik er even spraakeloos van ben en met een brok in mijn keel 'ragmat' (dank je) uitspreek.

We gaan weer op pad en krijgen te horen dat we zijn uitgenodigd bij de zangeres uit het dorp. We hadden haar op de afterparty van het bruiloftsfeest ontmoet en ze sprak zelfs een beetje Engels.
We worden vriendelijk ontvangen en krijgen zoals gebruikelijk weer allerlei lekkers aangeboden. De mevrouw is druk aan het koken en wij kijken ondertussen nieuwsgierig rond. Dit huis is luxer dan we tot nu toe in Mongolië hebben gezien.
Er wordt noodles met schapenvlees op tafel geserveerd en ik ben compleet verrast als ze vraagt of ik even wil gaan staan. Ze zet in en zingt een soort 'wel gefeliciteerd' in het Kazachs en snel zingen de chauffeur en kok mee. Daarna krijg ik zelfs nog een cadeau. Een echte Kazachstaanse riem, met de hand gevlochten. Wat een mooi begin van mijn 30e levensjaar. De rit terug zit ik in gedachten en geniet van het prachtige landschap waar ee doorheen rijden. In de avond gaan we nog uit eten met Bek om onze trip af te sluiten. Al met al weer een onvergetelijke verjaardag.

...
En zo komt er een eind aan ons bezoek in Mongolië.
Een reis, zo anders dan al de anderen. Wat hebben we veel gezien en meegemaakt. Mongolië, je hebt een plekje in ons hart gekregen!

Special thanks and compliments for BACK TO BEK TRAVEL

Liefs Auke en Geri-Janne